Η Ελπίδα του Μάη
Η γεύση του Χριστού
Στους πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη
Νομίζεις ότι είσαι ελεύθερος;
Το μένος και ο χρόνος

Πάνε αρκετά χρόνια από τότε. Ούτε καν θυμόμαστε πότε ήρθαμε στη ζωή. Βασικά, στη νέα ζωή μας. Εκείνη την ημέρα που ο καλόγερος μας έκοψε, μας πλάνισε, μας έδωσε σχήμα. Μας έδωσε νόημα και αποστολή.

Στο Στάδιο της καρδιάς μας
Το Υπόδειγμα
Με τα νυφικά στη φυλακή
Κιουναφέ
Το θαυματουργό υλικό του 20ου αιώνα

Είναι μέρες τώρα που είμαι καρφωμένος σ᾿ ένα κρεβάτι, μόνος κι αδύναμος. Δεν θυμάμαι πότε μπήκα στο νοσοκομείο, δεν θυμάμαι τι ­μέρα ήταν ούτε τι ώρα. Θυ­μάμαι μόνο τον τρόμο στα μάτια της γυναίκας μου, όταν το τεστ για τον covid 19 βγήκε θετικό.

Κάρφωσε το βλέμμα Του μπροστά. Γνώριζε ότι πλησίαζαν οι μέρες της προσφοράς της ατίμητης θυσίας Του επί του Σταυρού. Η απόφασή Του αμετακίνητη.

Στο στάδιο της καρδιάς μας διεξάγεται αυτή την περίοδο ένας παράξενος, αόρατος αγώνας. Την έναρξή του όρισε η αγία μας Εκκλησία με το άνοιγμα του ιερού Τριωδίου, καθώς ο υμνωδός την Κυριακή της Τυρινής μας κάλεσε: «Τό στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέωκται· οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε…»

Ήταν απρόσμενη τούτη η ήττα! Λίγες χιλιάδες απέναντί τους και όχι μόνο δεν κατάφεραν να τους νικήσουν, αλλά τράπηκαν σε άτακτη φυγή σαν είδαν να σκοτώνονται τριανταέξι δικοί τους.

Ήταν μια φορά μια μεγάλη πολιτεία, τρεις θάλασσες μακριά, που τη διέσχιζε ένα μεγάλο, πλωτό ποτάμι. Στις όχθες του ποταμού θορυβούσαν μελωδικά ποταµοσφυριχτές, θαµνοτριλιστές, χουχουριστές κ.ά., αλλά η δυνατότερη μουσική ερχόταν από αλλού.

Τελευταίως ακούσαμε από επίσημα χείλη ότι το κράτος μας είναι «συμπεριληπτικό» και ότι θα ακολουθήσουν ραγδαίες μεταρρυθμίσεις, για να γίνουμε «πιο πολύ Ευρώπη».